του Justin Raimondo / copyright: ”Αntiwar.com”Μήπως τελικά η Λιβύη αντιπροσωπεύει την αποτυχία της πολιτικής των οπαδών του σκληρού παρεμβατισμού, που ασκείται από την κυβέρνηση Obama;
Καθώς οι επαναστατικές συμμορίες κυνηγούν με μανία τους αντίπαλους «προδότες», η χώρα τείνει να γίνει αυτό που οι πιό φιλόδοξοι οπαδοί του αμερικανικού παρεμβατισμού δείχνουν τελικά να επιδιώκουν περισσότερο: Ένα αποτυχημένο κράτος.
Η Λιβύη δηλαδή, καθίσταται ένα κράτος που αποτυγχάνει να διατηρήσει δύναμη και ισχύ σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή.
Μια τέτοια αποτυχία, είναι μια ευκαιρία να συμπληρωθεί το κενό ισχύος από άλλους ενδιαφερόμενους.
Τι ξετυλίγεται στη Λιβύη προς το παρόν;
Η χώρα δεν έχει καμία ουσιαστική, καμία πραγματική κυβέρνηση.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, πως κυβέρνηση είναι το εθνικό μεταβατικό Συμβούλιο (NTC), για λογαριασμό του οποίου έχει επιτευχθεί ήδη αναγνώριση από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη.
Όμως η πραγματικότητα στο έδαφος είναι και θα συνεχίσει να είναι αρκετά διαφορετική. Δεδομένου ότι ο καπνός από τις μάχες αρχίζει να καθαρίζει, ένα πράγμα γίνεται προφανές: Τα ξένα στρατεύματα θα επιτηρούν τις οδούς της Τρίπολης αρκετά σύντομα και για καιρό, και πράγματι είναι ήδη εκεί.
Η Ουάσιγκτον και οι μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης έχουν δρομολογήσει διαδικασίες προς προστασία του δόγματός τους: Η Δύση δεν μπορεί και δεν θα επιτρέψει αναταραχή σε τέτοια στενή εγγύτητα στην Ευρώπη και σε άλλα ζωτικά σημεία: Σομαλία, ο Ινδικός Ωκεανός, η παραλιακή ζώνη της Λιβύης και η Μεσόγειος.
Χωρίς μια πραγματική κυβέρνηση στη Λιβύη, η Δύση θα αναγκαστεί να διαπραγματεύεται με τις πολλές φυλετικές οντότητες που θρυμματίζουν το πρώην λιβυκό κράτος σε πολλά, μικρότερα κομμάτια.
Η «ευθύνη να προστατεύσει» το δόγμα της, καθώς εισήλθε στο πεδίο μάχης «Λιβύη», αντιπροσωπεύει την πλήρη κάθοδο των πολιτικών ελίτ της Δύσης στην τρέλα.
Και η παραφροσύνη αυτή τι απαιτεί; Μια ανικανότητα καθώς επίσης και μια απροθυμία να δράσουν οι δυτικές χώρες αντικειμενικά. Σίίγουρα, αυτό περιγράφει τη δυτική νοοτροπία: Να χαιρετάμε σήμερα τη χαοτική «απελευθέρωση της Λιβύης».
Όταν εξετάζουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα σε αυτή τη χώρα την χώρα και το χαρακτηρίζουμε «επιτυχία» – την ώρα που δεν είναι τίποτα άλλο από μια καταστροφή – μάλλον πρέπει να προβληματιστούμε για την ανικανότητά μας να σκεπτόμαστε. Οι δυτικές πολιτικές ελίτ πάσχουν από μια παθογένεια που τις οδηγεί από τη μια καταστροφή στην επόμενη…
Το Αφγανιστάν και το Ιράκ βγαίνουν τώρα από το ράφι, και απαντούν στο εύθυμο τιτίβισμα ανώτερων Αμερικανών αξιωματούχων, που προπαγανδίζουν τις φανταστικές «νίκες τους».
Οι Ταλιμπάν είναι δήθεν στην υποχώρηση, οι Αφγανοί «προοδεύουν» και οι Ιρακινοί, επίσης. Έχουμε υποβληθεί σε αυτόν τον χείμαρρο των ψεμάτων για χρόνια τώρα, και αμφιβάλλω αν ακούμε πιά τίποτα άλλο.
Αυτή η κυβέρνηση, του Obama, μοιάζει να μιλά σε μια διαφορετική φωνή από τον προκάτοχό της, αλλά είναι μια αλλαγή στο περιεχόμενο του τόνου παρά στην ουσία: Πρέπει να σώσουν τα προσχήματα και τον πόλεμο της εκδίκησης που άρχισαν μετά από την 11η Σεπτεμβρίου.
Αλλά ο τόνος έχει αλλάξει σημαντικά: Τώρα εφαρμόζεται ένας ιμπεριαλισμός της «έξυπνης ποικιλίας», μια ιδιαίτερα χρήσιμη μυθιστοριογραφία δεδομένου ότι αρχίζουμε να επεμβαίνουμε επιθετικότερα στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Το σύνθημα του νέου ιμπεριαλισμού: Κερδίστε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων με το να τους «προστατεύετε από τους κακούς τύπους», με το να τους φτιάχνετε τις κατεστραμμένες υποδομές, με την οικοδόμηση πολιτικών οργάνων που να εμπνέουν εμπιστοσύνη από την αμερικανική παρουσία.
Οι λεγεώνες μας παλεύουν με τις εξεγέρσεις σε όλη την κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, από το Αφγανιστάν στη Σομαλία και σε διάφορα σημεία ενδιάμεσα. Ο πρόεδρός μας είναι πραγματικός αυτοκράτορας. Διατηρούμε μια παγκόσμια παρουσία, υπό μορφή βάσεων και στρατιωτικών προτερημάτων σε και γύρω από κάθε ήπειρο.
Η Αμερική είναι μια παγκόσμια αυτοκρατορία, αλλά έχει χάσει το δημοκρατικό καπλαμά της σχεδόν εξ ολοκλήρου. Και καμία θεωρία δεν μπορεί να αλλάξει το πλαίσιο μέσα στο οποίο τα αμερικανικά στρατεύματα αναπτύσσουν δραστηριότητες στο εξωτερικό.
Οι «μεγαλοφυίες» στο αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών, ανύψωσαν το ευαπόδεικτα ανεπιτυχές δόγμα Petraeus σε επιτυχημένο, και το εφάρμοσαν στη Λιβύη, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά αυτή είναι η ουσία της τρέλας αυτής: Επανάληψη της ίδιας πολιτικής, της ίδιας συμπεριφοράς, αναμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα κάθε φορά.
Εξετάστε αυτό που «έχει ολοκληρωθεί» στο λιβυκό μέτωπο: Ένας, κατ’ ελάχιστον, τριπλός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των διάφορων επαναστατικών φατριών και των Κανταφικών. Με τα βαριά όπλα, που προέρχονται από τα οπλοστάσια του Καντάφι, να έχουν περιέλθει στα χέρια της λιβυκής ισλαμικής τρομοκρατίας.
Ο προηγούμενος ηγέτης αυτής της τρομοκρατικής εξάρτησης είναι ο νέος διοικητής των «επαναστατών».
Το κάποτε λιβυκό παράρτημα της Al-Qaeda, που ήταν υποτίθεται υπό διωγμό, έχει πάρει ένα νέο όνομα: Είναι ο λιβυκός επαναστατικός στρατός.
Πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Υπό τον «φιλελεύθερο» Obama, οι ΗΠΑ έχουν προωθήσει και συνεχίζουν να προωθούν μια σημαντική προσπάθεια: Να επεκτείνουν και να εδραιώσουν την αμερικανική επιρροή σε «φρέσκο έδαφος».
Και μιλάμε για μια νέα επιθετικότητα, που όχι απλά ωθεί προς τα εμπρός τα γεωγραφικά σύνορα της αυτοκρατορίας, αλλά και τα ιδεολογικά. Και αυτή η τελευταία πτυχή της νέας επιθετικότητας, είναι αυτό που βρίσκω το πιό ενδιαφέρον….
www.elkeda.gr http://nationalpride.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου