Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας γίνονται εν μέρει κατανοητές στο εξωτερικό. Οι περικοπές δημιουργούν αντιδράσεις. Αλλά είναι μόνον αυτό;Μια έμμεση απάντηση από τον Ελβετό συγγραφέα Περικλή Μονιούδη.
Η λογοτεχνία μας βοηθά συχνά να αντιληφθούμε πράγματα που κοιτάζουμε χωρίς όμως και να τα βλέπουμε συνειδητά. Αυτό αφορά και εσωτερικά και εξωτερικά τοπία. Ένα παράδειγμα από το μεταφρασμένο και στα ελληνικά βιβλίο Στους κόλπους των πόλεων του Ελβετού συγγραφέα με το ελληνικό όνομα Περικλή Μονιούδη. Τέσσερα κείμενα για τη Θεσσαλονίκη, το Βερολίνο, τη Ζυρίχη και την Αλεξάνδρεια, μινιμαλιστικές παρατηρήσεις, μέσα από τις οποίες αναδύεται η φυσιογνωμία των πόλεων. Στο κείμενο για τη Θεσσαλονίκη συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά, σαν μην είχαμε πάει ποτέ εκεί κι ας είχαμε πάει πολλές φορές, την πανταχού παρουσία των σκύλων. Ένας σκύλος που περιμένει στη στάση του λεωφορείου υπομονετικά αλλά αποχωρεί μόλις ανέβουν στο όχημα οι επιβάτες, ένας άνθρωπος στο φανάρι που δείχνει ξαλαφρωμένος καθώς ο σκύλος που περιμένει δίπλα του δεν περνά με κόκκινο, σκυλιά που σπαράσσουν κάτι παλιοπάπουτσα κάτω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και πάει λέγοντας. Ο Μονιούδης γράφει πως αναγνωρίζει στα αδέσποτα σκυλιά αυτής της πόλης όλες τις συγκινήσεις των σκύλων του Βερολίνου και της Ζυρίχης, μόνο που στη Θεσσαλονίκη αυτές οι συγκινήσεις αποκτούν επιτέλους νόημα. Τα σκυλιά γίνονται έτσι δείκτες της κοινωνικής ατμόσφαιρας και της ανθρώπινης διάστασης των πόλεων, διαχέονται κι από τη μια κι από την άλλη.
Σκυλίσιες μέρες
Περιμένοντας την ψήφιση των περικοπώνΣτο μεταξύ αναρωτιόμασταν αν έχει υποπέσει στην αντίληψη του Μονιούδη κι αυτός ο περίφημος πια σκύλος της κρίσης στην Αθήνα, ο παρών σε όλες τις διαδηλώσεις και συγκρούσεις της τελευταίας τριετίας, ο επονομαζόμενος Κανέλλος ή Λουκ, όπου μπορεί και ο Λουκ να είναι ο γιος του νεκρού πια Κανέλλου, ο σκύλος- επαναστάτης, ο σκύλος-αντάρτης, ο Τσε των σκύλων, όπως τον λένε τα ελληνικά και στο μεταξύ και τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και ιδού η έκπληξη. Ο Περικλής Μονιούδης δημοσίευσε πριν από λίγες μέρες άρθρο ειδικά για τον Λουκ στη μεγάλη ελβετική εφημερίδα NeueZürcherZeitung. Για να προσφέρει ένα ριζικά διαφορετικό ψυχογράφημα του Λουκ από το τετριμμένο, μεταφορικά δε και μια άλλη ερμηνεία των διαμαρτυριών που εκτυλίσσονται στο κέντρο της Αθήνας.
Δικαιώματα και θεσούλες
Ο συγγραφέας Περικλής ΜονιούδηςΣύμφωνα λοιπόν με τον Μονιούδη ο Λουκ δεν είναι αντάρτης των πόλεων που έχει συμμαχήσει με τα δίποδα στον ανένδοτο κατά των σωμάτων ασφαλείας, αλλά ένας αδέσποτος μπάσταρδος που είχε εγκατασταθεί στην Πλατεία Συντάγματος με καμιά δεκαριά κολλητούς του. Αυτοί στο μεταξύ την έχουν κοπανήσει. Ο Λουκ όμως δεν λέει να το κουνήσει από τη θέση του έξω από τη στάση του μετρό. Και σε καμιά περίπτωση δεν αγωνίζεται για τα δικαιώματα των υπόλοιπων αδέσποτων, αφού η πολιτεία υπήρξε γενναιόδωρη μαζί τους. Είκοσι χιλιάδες αδέσποτα επρόκειτο να θανατωθούν ενόψει των Ολυμπιακών του 2004, αλλά η τότε δήμαρχος Ντόρα Μπακογιάννη, ευαίσθητη σε ζητήματα δημόσιων εφέ, διέθεσε για την περίθαλψή τους 1 εκατομμύριο 800 χιλιάδες ευρώ, ένα σκύλο μάλιστα υιοθέτησε η ίδια και σε έναν άλλο έφτιαξε ένα σπιτάκι έξω από το δημαρχείο. Και το συμπέρασμα του Μονιούδη: «Όταν λοιπόν ο Λουκ αντιδρά για τα δεινά της Ελλάδας, νοιάζεται, όπως και οι υπόλοιποι διαδηλωτές, αποκλειστικά και μόνο για τη δική του θεσούλα.»
Σπύρος Μοσκόβου
Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου